بسم الله الرحمن الرحیم
این روزها در تب و تاب آماده شدن برای سفر به مشهد مقدس ام. حال عجیبی دارم؛ اولین بار نیست که به پابوس آقا (علیه السلام) می روم اما اولین بار است که رفتنم مصادف شده است با فاطمیه.
دلتنگم، دلتنگ یک تصویر از قبر مادر… نجف نرفته ام، راه کربلا نپیموده ام، کاظمین و سامرا ندیده ام، طعم سفر به مدینه را نچشیده ام؛ اما نشانی شان را دارم… دلتنگ یک نشانی ام…
به دل گفتم: آرام! قبر مادر بی نشان ماند تا نشانی حرم امام رضا (علیه السلام) را گم نکنیم، غربت بقیع را بفهمیم و حرارت کربلا را حس کنیم… تشییع شبانه مادر، تاریخ را روشن کرد، تفسیر حق و باطل است… تشییع شبانه مادر، چراغ راه تبری است تا ابد…
اما این دل، تنگ است… دعایش کنید.
